Daar is hij dan, mijn website! Welkom, leuk dat je dit leest!

Ongeveer een jaar geleden ben ik begonnen met het schrijven van mijn thriller Oververhit en nu, net voor de Kerst van 2018, kan ik zeggen dat het manuscript bijna zover is dat ik het naar uitgevers ga versturen.

Voor ik aan Oververhit begon, schreef ik verschillende korte verhalen, voornamelijk opdrachten voor schrijfcursussen. En omdat verhalen in essentie geschreven worden om gelezen te worden, besloot ik op enig moment er een de digitale wereld in te sturen. Nu is hier zelfs mijn eigen website. Waarop ik jullie graag op de hoogte houd over de vorderingen van Oververhit en hopelijk daarna ook over volgende boeken. Ondertussen schrijf ik vast ook korte verhalen en blogs om hier te delen. Ik hoop dat je het leuk vindt ze te lezen!

Het verhaal dat ik als allereerste aan anderen liet lezen, mag op mijn site natuurlijk niet ontbreken. De opdracht was hier: kies een nieuwsbericht en schrijf een verhaal vanuit het perspectief van het onderwerp van dat nieuwsbericht.
In september 2017 meldde Nu.nl dat op station Amsterdam Centraal Efteling muziek ingezet zou worden om hangjongeren te verjagen, en ik schreef hierover het volgende:

Mijn levenslied misbruikt

In 1983 deed ik voor het eerst auditie. Had ik tot dan toe een carrière alleen op televisie, nu maakte ik kans om ook een groot live publiek te mogen entertainen bij het grootste pretpark van ons land: de Efteling. Hoe geweldig zou het zijn als ik behalve mijn jongste fans met mijn televisieprogramma, nu mensen van alle leeftijden met een geweldige attractie zou kunnen vermaken. In de auditie moest ik het opnemen tegen de Indische Lelies, de Theekopjes en onderschat ook zeker Monsieur Cannibale niet.

Hoewel de vrolijke melodie op mijn houten lijf geschreven was, had ik toch wat last van zenuwen. Zweetpareltjes persten zich uit mijn nerven. Tekst onthouden was nooit mijn sterkste punt geweest, maar met de tekst in kwestie zou dat geen probleem mogen zijn.

Ik zette mijn beste beentje voor. Met een uitbundige vrolijkheid gaf ik alles wat ik in mij had. De jury bekeek mij kritisch. De technisch directeur keek nog bedenkelijk, de commercieel directeur was enthousiast. De muziek was al gestopt, toch neuriede ik nog een tijdje door. Tenslotte was dat het sterke punt van mijn liedje: het gemak waarmee je mijn liedje nog de hele dag herhaalt.

Zenuwslopend was de tijd daarna, waarin ik wenste dat ik stalen zenuwen had gevraagd in plaats van houten. Mijn houten gezicht stond immer op vrolijk, niemand zag de gespannenheid die daarachter schuil ging. Het moment was daar, het bestuur ging stemmen. Handgeschreven briefjes. Verzamelen in een pot. Stemmen worden geteld. Stilte.
“Het project dat komend jaar gerealiseerd gaat worden, is Carnaval Festival!”

En zo ging mijn droom in vervulling. Ik kreeg mijn eigen attractie, waarin ik elke dag mocht optreden, samen met wel honderd tweelingbroers en –zussen die in verschillende formaten werden geproduceerd. Die attractie was niet het enige, ik verscheen ook op kalenders, stickers en mokken en in de shop bij de Efteling was ik vanaf dat moment ook te koop als een echte zachte knuffel. Zo zacht was ik in mijn hele houten leven nog niet eerder geweest. Ik was een held.

Elke dag kwamen grote aantallen bezoekers mij bekijken. In het weekend en in de vakanties nog meer dan op een doordeweekse dag. Enkele uitzonderingen daargelaten. Las ik nu in de krant dat er binnenkort gestaakt wordt in het basisonderwijs? Dat wordt een topdag voor mij en mijn collega’s!

Toch vindt mijn ontwerper dat mijn succes nog groter kan, denk ik. Hij heeft namelijk een nieuwe auditie voor mij geregeld. Waarvoor weet ik nog niet. Misschien heeft Disneyland Parijs vacatures? Deze auditie hoef ik niet live te doen. Dat snap ik niet goed. Mijn lied dat ik sinds 1983 vertolk, dat daarna niet meer is gewijzigd, dat mijn levenslied geworden is, dat lied is natuurlijk al veel bepalend. Maar wordt het niet pas volmaakt, als ik dat lied zelf ten gehore breng?
Even komt er een vervelende gedachte in mij op. Zou mijn ontwerper alleen mijn lied, mijn levenslied, willen gebruiken? Zonder mij?
Ik wacht af.

Dan bereikt mij het bericht. Mijn levenslied heeft weer een auditie gewonnen. Zo groot als de vreugde was in 1983, zo groot is mijn verdriet deze keer. Ik val van mijn voetstuk, de reden van mijn bestaan gaat in rook op. Mijn roeping is om mensen te vermaken, mensen blij te maken. Ik en mijn levenslied kunnen dat! Maar mijn nieuwe opdracht is om hangjongeren weg te jagen van het Centraal Station in Amsterdam. Mijn lied, mijn levenslied, kan dat. Dat is de mening van deze jury. Mijn levenslied is irritant genoeg om mensen weg te jagen.

Mijn houten hart versteent.